Σάββατο 7, Κυριακή 8 και Δευτέρα 9 Μαΐου 2022 στις 20:00
Αίθουσα «Ανδρέας και Μαρία Καλοκαιρινού»

Κύκλος | Οπερέτα
Διασκευή: Πέτρος Γάλλιας
Η δημοφιλέστερη ελληνική οπερέτα που γαλούχησε τέσσερεις γενιές Ελλήνων, ένα έργο με πανέμορφες μελωδίες, συναρπαστική θεατρική πλοκή και ξεκαρδιστικές χιουμοριστικές σκηνές, ανεβαίνει για πρώτη φορά στις εγκαταστάσεις του ΠΣΚΗ, σε μία νέα παραγωγή, που φιλοδοξεί να ενταχθεί στο ρεπερτόριο του οργανισμού. Μια παραγωγή με ένα θίασο λαμπρών λυρικών συντελεστών και τη σύμπραξη της Φιλαρμόνια Ορχήστρας Αθηνών και του Χορωδιακού Συνόλου Ηρακλείου

Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης, ο σπουδαίος Έλληνας συνθέτης του «Ψηλά στο Μέτωπο», «Τον Καιρό εκείνο τον παλιό», «Στο στόμα, στο στόμα», «Η καρδιά μου πονεί για σας» δημιούργησε μελωδίες που σήμερα, πλέον, ταυτίζονται με την ίδια την ιστορία της ελληνικής οπερέτας.

Συντελεστές:

Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών
Χορωδιακό Σύνολο Ηρακλείου

Μουσική Διεύθυνση: Αραβίδης Γιώργος (7 και 8/5), Γιάννης Πρωτόπαπας (9/5)

Σκηνοθεσία – Χορογραφία – Σκηνικά – Φωτισμοί: Πέτρος Γάλλιας
Κοστούμια: Χριστίνα Κουλουμπή
Διεύθυνση Χορωδίας: Γιάννης Κιαγιαδάκης
Μουσική προετοιμασία:
Βενιαμίν Χατζηκουμπάρογλου | πιάνο
Μαρίνα-Μαρία Μπιλμέζη | πιάνο
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργάκη
Κατασκευή κοστουμιών: Πένυ Τσομπανάκη
Stage Manager: Αθηνά Σωτήρογλου
Τεχνικός συντονιστής: Απόστολος Καλαϊτζάκης
Υπεύθυνος σκηνής: Γιάννης Αγγουρίδης
Υπεύθυνος φωτισμών: Κίμωνας Κίτρινος
Υπεύθυνος ήχου: Δημήτρης Χατζάκης
Υπεύθυνη παραγωγής: Μαριάννα Πεχυνάκη

Διανομή:
Βιβίκα: Μαρία Κόκκα
Χαρμίδης: Αντώνης Κορωναίος
Ζαχαρούλης: Σταμάτης Μπερής
Κική: Ελένη Δάβου (7 και 9/5) Ειρήνη Καράγιαννη (8/5)
Συνταγματάρχης: Άγγελος Χονδρογιάννης
Κορτάσης: Αναστάσιος Στέλλας
Λύσανδρος: Νικόλας Καλιδώνης
Επαμεινώντας: Κωνσταντίνος Παλαιολόγου
Μαρίκα: Κατερίνα Γεωργάκη
Καλεσμένοι: Οι χορωδοί
Soprani: Ειρήνη Αγγελάκη, Μαριέλλα Βιτώρου, Ιουλία Νικιτίνα, Μαρία Περτσελάκη
Mezzo Soprani: Στέλλα Βουτουφιανάκη, Δέσποινα Μιχούδη, Λένα Χατζηγεωργίου, Ευγενία Ψαρουδάκη
Tenori: Θεόδωρος Κατσίγρης, Ορέστης Κουσαθάνας, Σταύρος Κωνσταντινομανωλάκης, Γιώργος Μανουσάκης
Bassi: Νικήτας Λαδάκης, Γιάννης Μαυρομάτης, Μανώλης Στιβακτάκης, Γιώργος Στρατάκης


Εν μέσω πολέμου, και ενώ όλοι οι ενεργοί άντρες είναι κάπου στο μέτωπο και μάχονται, στην Αθήνα οι εναπομείναντες άντρες και οι γυναίκες, σαν να γραπώνονται από τη ζωή, μαζεύονται στα σπίτια. Τραγουδούν. Χορεύουν. Φλερτάρουν. Ερωτοτροπούν. Ερωτεύονται. Ονειρεύονται. Η ζωή παριστάνει πως τίποτε δεν έχει αλλάξει. Οι γιορτές αυτές είναι μια αγωνιώδης προσπάθεια να ξορκίσουν τον θάνατο. Τον θάνατο που, από την πρώτη γραμμή του μετώπου, στέλνει κάθε μέρα και ένα καινούριο μαντάτο. Οι νίκες και οι ήττες δεν είναι ανώδυνες. Όλα τα νικητήρια τραγούδια είναι βαμμένα με αίμα.
Βαθιά μέσα τους όμως, ενστικτωδώς, ξέρουν. Η μόνη ελπίδα, ξόρκι στον θάνατο, είναι ο Έρωτας. Αυτός που θα γεννήσει τη νέα ζωή. Όταν η αντάρα και η φρίκη του πολέμου πάψει. Όταν θα γυρίσουν – όσοι γυρίσουν – από το μέτωπο. Για να ξαναπάρει η ζωή τη φόρα της. Μέχρι την επόμενη φορά. Που κάποιοι ισχυροί, αψηφώντας την αξία της ζωής, τραβήξουν ξανά τους λαούς σε αιματοκύλισμα.
Όλοι οι συντελεστές της παράστασής μας, δουλέψαμε με πολλή χαρά. Και ευθύνη. Και σεβασμό. Στο σπουδαίο έργο αυτό, σταθμό στην ελληνική μουσική.
Αγαπημένοι μας φίλοι, ελάτε να νικήσουμε – έστω για λίγο – τη βαρύτητα της γης. Και να σιγοτραγουδήσουμε μαζί. Ενωμένοι. Αθώοι. Και να βροντοφωνάξουμε μαζί. Ζήτω η Ελλάδα. Η Ελλάδα της Ειρήνης. Η Ελλάδα της Αδερφοσύνης. Η Ελλάδα της Ελπίδας.
Και ζήτω ο Έρωτας.
Γιατί ποιος ξέρει; Η ομορφιά και ο έρωτας, ματάκια μου, ίσως να είναι η μόνη απάντηση. Και η μόνη μας ελπίδα.
Πέτρος Γάλλιας
Απρίλιος 2022

Ο Βαφτιστικός: οπερέτα επίκαιρη και ελληνική

Πρόκειται για ένα έργο με συναρπαστική θεατρική πλοκή και ιδιαίτερα δημοφιλή τραγούδια, που αγαπήθηκαν πολύ και έμειναν ανεξίτηλα στην ιστορία της ελληνικής οπερέτας, όπως «Η καρδιά μου πονεί για σας», «Στο στόμα γλυκά φίλησέ με», «Τον παλιό εκείνο τον καιρό», «Ψηλά στο Μέτωπο» κ.ά. Πρόκειται όμως και για την πιο διαχρονική ελληνική οπερέτα στην ιστορία του είδους, αφού σχεδόν κατάφερε να σταθεί στην κορυφή, ανάμεσα σε όλες τις νεοελληνικές οπερέτες που έχουν γραφτεί και ανέβει στις εγχώριες σκηνές. Το λιμπρέτο του Βαφτιστικού υπογράφει ο ίδιος ο συνθέτης, και χρονικά η οπερέτα εντάσσεται στην πρώτη δημιουργική περίοδο του Σακελλαρίδη, η οποία χαρακτηρίζεται από τη σύνδεσή του με τα ευρωπαϊκά, ειδικότερα τα βιεννέζικα, πρότυπα της οπερετικής παραγωγής.
Το κωμικό τρίπρακτο έργο βασίζεται στη γαλλική φάρσα των C. Maurice Hennequin, Pierre Veber και Henri de Gorsse Η κυρία και ο βαφτιστικός της [Madame et son filleul] (Παρίσι, Palais Royal, 12.9.1916). Η πρώτη παγκόσμια εκτέλεσή του τοποθετείται στις 18 Ιουλίου 1918, στο θέατρο Παπαϊωάννου στην Αθήνα, από τον θίασο του Γιάννη Παπαϊωάννου. Ένα χρόνο πριν, στις 6 Σεπτεμβρίου 1917 είχε παρουσιαστεί το γαλλικό έργο, με τίτλο Ο βαφτισιμιός της κυρίας, σε μετάφραση του Σπύρου Μελά, από τον θίασο της Κυβέλης. Από την πρώτη παρουσίασή της η θρυλική, αειθαλής οπερέτα του Σακελλαρίδη γνώρισε μεγάλη επιτυχία με πολυάριθμες παραστάσεις αλλά και σειρά επανεκτελέσεων, ενώ διασκευάστηκε μέχρι και για τον κινηματογράφο, με την υπογραφή της σκηνοθέτιδας Μαρίας Πλυτά (1952).
Ο σκηνικός χρόνος του Βαφτιστικού είναι η ύστατη επιστράτευση κατά την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και η νικηφόρα πορεία των ελληνικών στρατευμάτων. Το έργο θεματοποιεί τον έρωτα στο περιβάλλον αυτής της πολεμικής περιόδου και αποτυπώνει ανθρώπινους χαρακτηρολογικούς τύπους από τη νεοελληνική «πινακοθήκη» των αρχών του 20ού αιώνα, με τα χαρακτηριστικά «βαπτιστικά» ονόματα Βιβίκα, Ζαχαρούλης, Κική, συνδυάζοντας με ιδιαίτερη επιτυχία τις παρεξηγήσεις, τις απροσδόκητες τροπές και τις αστειογόνες καταστάσεις. Με τον Βαφτιστικό ο Σακελλαρίδης θα σημάνει και το τέλος του είδους της πολεμικής οπερέτας που ο ίδιος εγκαινίασε με το Σία κι αράξαμε (1909), προτού το είδος της επιθεώρησης παραλάβει από την οπερέτα τη σκυτάλη να συνδέει τη θεματολογία της με τα πολεμικά και τα πολιτικά γεγονότα και η ίδια να επικεντρωθεί στην ηθογραφία και στα αστικά ήθη.
Η μουσική σύνθεση του Βαφτιστικού επηρεασμένη από τη βιεννέζικη οπερέτα, συνδυάζει την ανώδυνη σάτιρα και την επικαιρότητα του πολέμου και των ηθών με μια μουσική κυρίως ρομαντική, ακόμη και με επιρροές από μοτίβα της Ανατολής, που αποδίδει την ερωτική ατμόσφαιρα της αθηναϊκής Μπελ Επόκ. Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης εστιάζει στη νοηματική και μουσική συνέχεια και επιλέγει να μη διαρθρώνει το έργο του με παράθεση απλώς ευχάριστων μελωδικών γραμμών, μουσικών μοτίβων και ολόκληρων τραγουδιστικών έργων, που θα ήταν αρκετά για την ικανοποίηση του φιλοθεάμονος κοινού, το οποίο θα ήθελε πρόσκαιρα να απομακρυνθεί νοερά από τον διαρκή και αδυσώπητο πόλεμο. Τα τραγούδια του Βαφτιστικού αποτελούν μελωδίες που τραγουδιούνται ακόμη και σήμερα, έχοντας ταυτιστεί με την ίδια την ιστορία της ελληνικής οπερέτας.
Τα πανέμορφα τραγούδια, οι γλυκιές μελωδίες και οι χοροί, οι πόλκες, τα τσιγγάνικα τανγκό, αλλά και οι αμανέδες του Βαπτιστικού, μαζί με τα «εξωτικά» και ουτοπικά δοσμένα πεδία μαχών, τις προγραμματισμένες και απρογραμμάτιστες πλαστοπροσωπίες, τα ερωτικά κίνητρα και τα αθώα ξελογιάσματα, τις κοινωνικές αντιθέσεις με τους «κουραμπιέδες» και τους «ήρωες», τις διαβολικές συμπτώσεις, τους ευφυείς νομικοφανείς χειρισμούς, τις παρεξηγήσεις και τα απρόοπτα, συνυπάρχουν στη νέα παραγωγή του Πολιτιστικού Συνεδριακού Κέντρου Ηρακλείου. Σε μουσική διεύθυνση των Γιώργου Αραβίδη και Γιάννη Πρωτόπαπα, του διακεκριμένου σκηνοθέτη Πέτρου Γάλλια και σημαντικότατων λυρικών ερμηνευτών, ο Βαφτιστικός του Θεόφραστου Σακελλαρίδη στη σκηνή του Πολιτιστικού Συνεδριακού Κέντρου Ηρακλείου έρχεται να μας ξυπνήσει ξανά ενθουσιασμό και νοσταλγία γι’ αυτό το έργο-σταθμό στην ιστορία της ελληνικής οπερέτας αλλά και για την εποχή του Μεγαλοϊδεατισμού και να καταστήσει την οπερέτα εκ νέου ένα είδος λαϊκό και γνήσιο ως προς τα κίνητρά του να διασκεδάζει και να ψυχαγωγεί.

Υπόθεση του έργου

Στη γιορτή για την επέτειο των γάμων του ζεύγους Ζαχαρούλη, ο επιστρατευμένος λόγω του πολέμου σύζυγος, που έχει τοποθετηθεί βοηθητικός (σοφέρ) στον στρατό, διηγείται στους καλεσμένους του ότι ο βαφτιστικός της συζύγου του, ονόματι Μάρκος Κορτάσης από τη Λειβαδιά, υπηρετεί ως στρατιώτης στο Μέτωπο. Με το όνομα αυτό εμφανίζεται στη γιορτή ένας στρατιώτης. Ο εμφανιζόμενος ως Κορτάσης όμως δεν είναι ο πραγματικός, αλλά τον υποδύεται ο αρχιτέκτονας Πέτρος Χαρμίδης, που υπηρετεί επίσης στον στρατό. Ο τελευταίος, έχοντας ερωτευθεί τη Βιβίκα, γνωρίζοντάς την μέσω της αλληλογραφίας που διατηρούσε με τον βαφτισιμιό της, καθώς ήταν εκείνος που απαντούσε στις επιστολές της, οργάνωσε την πλεκτάνη ώστε να εμφανιστεί ως ο βαφτιστικός της προκειμένου να τη συναντήσει με την ευκαιρία της άδειάς του και να της εξομολογηθεί τον έρωτά του. Η Βιβίκα, που έχει να τον δει από τότε που τον βάπτισε, ενθουσιάζεται που ο βαφτισιμιός της πολεμά σαν ήρωας. Η άφιξη του «ήρωα» και η διαχυτικότητά του κάνει τον Ζαχαρούλη να δυσανασχετεί, δεδομένου ότι έχει προηγουμένως δεχθεί τις προσβολές της συζύγου του ότι είναι δειλός και «κουραμπιές», επικαλούμενη την ιδιότητά του στον στρατό, και ότι την απατά. Η Κική, εν τω μεταξύ, παλιά συμμαθήτρια και φίλη της Βιβίκας και σύζυγος του αρχιτέκτονα Πέτρου Χαρμίδη, έρχεται από το Αίγιο, με σκοπό να παρακαλέσει τη φίλη της να ζητήσει άδεια για τον σύζυγό της από τον Συνταγματάρχη θείο της.
Ο «βαφτιστικός» εξομολογείται στη «νονά» του τον έρωτά του για εκείνη, κι εκείνη με τη σειρά της παρασύρεται. Σε μια ιδιαίτερη μεταξύ τους σκηνή εμφανίζεται ο Συνταγματάρχης, που υπηρετεί φρούραρχος στην Κέρκυρα και κατά συνέπεια δεν γνωρίζει τον σύζυγό της ανιψιάς του, και η Βιβίκα, για να δικαιολογηθεί, αναγκάζεται να του παρουσιάσει τον βαφτιστικό της ως σύζυγό της και τον σύζυγό της, που έρχεται αργότερα, για βαφτιστικό της. Παρασυρμένοι από την ατμόσφαιρα της γιορτής, και ο Συνταγματάρχης ερωτοτροπεί με την Κική Χαρμίδη, την οποία γνώρισε ερχόμενος από την Πάτρα με το τρένο και η οποία τον παρακαλεί να φροντίσει για την άδεια του συζύγου της.
Τελικά στη γιορτή εμφανίζεται και ο πραγματικός Μάρκος Κορτάσης. Τότε…

Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης θυμάται:

Το έργον (Ο Βαφτιστικός) κατά την πολεμικήν εκείνην περίοδον (1918) λόγω της επικαιρότητος και λόγω του «τραγουδιού του μετώπου» που κάθε βράδυ προκαλούσε φρενίτιδα ενθουσιασμού, εθεωρήθη ως πατριωτικόν και ως αναπτερώνον το αίσθημα της πατρίδος. Η τότε Κυβέρνησις, πληροφορηθείσα το πράγμα, ηθέλησε να μας ανταμείψη εμέ και τον θιασάρχην Παπαϊωάννου και προσεφέρθη ν’ αγοράζη κάθε βράδυ διακόσια εισιτήρια τα οποία θα διέθετε εκείνη όπως ενόμιζε. Ηρνήθημεν ευχαριστήσαντες τον κομιστήν της προτάσεως αντιπρόσωπον της Κυβερνήσεως, προς τον οποίον εδηλώσαμεν ότι το έργον δεν είχεν ανάγκην ενισχύσεως χρηματικής, αφού κάθε βράδυ το θέατρον ήτο κατάμεστον. Ο αντιπρόσωπος της Κυβερνήσεως, αφού και πάλιν μας συνεχάρη δια τα πατριωτικά μας αισθήματα, έφυγε. Μετά δύο ημέρας λαμβάνομεν μίαν διαταγήν του Διευθυντού της Αστυνομίας, δια της οποίας απηγορεύοντο αι παραστάσεις του «Βαφτιστικού». Επήγε να σπάση το μυαλό μας. Από τη μια μεριά η Κυβέρνησις μάς συνεχαίρετο και ήθελε να μας ανταμείψη, απ’ την άλλη η Αστυνομία μάς απαγόρευε το έργον. Κατάπληκτος φθάνω προ του Αστυνομικού Διευθυντού, ο οποίος μάλιστα ήτο και προσωπικός μου φίλος.
- Τι συμβαίνει;, του λέω.
- Με αυτό το έργο που έγραψες, μου απαντά, καταρρίπτεις και προσβάλλεις το γόητρον του Στρατού!
- Και πώς;
- Αυτός ο τενόρος πρέπει να βγάλει τη στολή του στρατιώτου.
- Μα καλά, αφού έρχεται κατ’ ευθείαν απ’ το μέτωπο;
- Δεν μ’ ενδιαφέρει από πού έρχεται. Ας έρθη με πολιτικά, δεν επιτρέπεται να φορή τη στολή ένας στρατιώτης που έρχεται να ξελογιάση μια παντρεμένη.
- Μα…
- Έπειτα αυτόν τον Συνταγματάρχη που έχεις να τον βγάλεις όλως διόλου.
- Γιατί;
- Δεν στέκει στην αξιοπρέπεια ενός Συνταγματάρχου να χορεύη πόλκα και να ακκίζεται!

Δια πρώτην φοράν εις την ζωήν μου μουγκάθηκα!

Ένοιωθα ένα αβυσσαλέο χάσμα να χωρίζη την αντίληψή μου από την αντίληψη του αστυνομικού εκείνου Διευθυντού. Όταν κάπως συνήλθα, τον ερώτησα αν χωρούσε οπωσδήποτε συμβιβασμός και τέλος εμείναμε σύμφωνοι να ντύσωμεν τον Συνταγματάρχη με πολιτικά και να εξακολουθήσουν αι παραστάσεις του έργου. Το κοινόν, βλέποντας αυτήν την αρλουμποειδή μεταμφίεσιν και μαθαίνοντας την αιτίαν, ήρχισε να δυσφορή επί βλάβη του έργου. Ευτυχώς μεταξύ των συχνών ακροατών, ήσαν και οι τότε Ιταλοί διοργανωταί της Αστυνομίας, οι οποίοι και επενέβησαν και ήρθη η κωμική εκείνη διαταγή, προς ειρωνείαν της τότε αστυνομικής νοοτροπίας.

Θεόφραστος Σακελλαρίδης, Η ελληνική οπερέττα. Αναμνήσεις του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, Μουσική Κίνησις 5 (1.7.1949), 14-15: 14

Βιογραφικά συντελεστών

Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών (ΦΟΑ)
Η Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών ξεκίνησε τη διαδρομή της τον Νοέμβριο του 2016, με στόχο να εκτελεί, να ηχογραφεί και να προβάλλει τη μουσική που δημιουργήθηκε και καλλιεργήθηκε κατά τον 19ο, τον 20ό και 21ο αιώνα, εντός ή εκτός των ελληνικών συνόρων, από Έλληνες ή ελληνικής καταγωγής συνθέτες. Σημαντικό μέρος των έργων που εκτελεί έχει ανακαλυφθεί και αποκατασταθεί από μουσικολογική έρευνα που υλοποιείται στα ελληνικά πανεπιστήμια. Το ρεπερτόριό της περιλαμβάνει έργα συμφωνικής και φωνητικής μουσικής, καθώς και έργα μουσικής δωματίου που εκτελούνται από μικρότερα σύνολα, συγκροτούμενα από µέλη της. Ερμήνευσε για πρώτη φορά μετά από περισσότερο από έναν αιώνα, έργα συνθετών όπως το Ρέκβιεμ του Δημητρίου Λιάλιου, έργο του 1889, ανεκτέλεστο για 130 περίπου χρόνια, τη συμφωνία σε σι ελάσσονα της Ελένης Λαμπίρη και τη δραματική όπερα του Παύλου Καρρέρ, Μαρία Αντωνιέτα, έργο που δεν είχε ακουστεί για περίπου 140 χρόνια. Παράλληλα έχει ερμηνεύσει έργα των Μότσαρτ, Χάιδν, Μπετόβεν, Σούμπερτ, Μέντελσον, Τσαϊκόφσκι, Αρένσκυ, Καλίνικοφ, Λιστ, Μπραμς κ.ά. Έδρα της ορχήστρας είναι ο Χώρος Τέχνης και Πολιτισμού Άρτεμις, Πυθαγόρα 8, στον Άλιμο.

Τα μέλη:

Πρόεδρος: Μαλιάρας Νικόλαος
Φροντιστής: Μπλίκας Αθανάσιος
Α΄ βιολιά:
Εξάρχων: Τοκάρεβ Γιαρόσλαβ
Σελμάνι Μιγκέν
Σταθουλόπουλος Σωκράτης
Κουβάτης Θεολόγος
Παπανικολάου Ελευθέριος
Β΄ βιολιά:
Κορυφαίος: Λούστας Κωνσταντίνος
Τρωιάνου Φανή
Λούστας Θεόδωρος
Μπουτσουκούρι Σαλόμε
Βιόλες:
Κορυφαίος: Γκίτζιος Χαράλαμπος
Γούζιος Κωνσταντίνος
Μουτσάι Αριόνα
Βιολοντσέλα:
Ρίπο Ρενάτο
Κολοβού Λευκή
Κοντραμπάσα:
Κορυφαίος: Λυγνός Θεόδωρος
Παγγέλα Χρυσάνθη
Φλάουτο: Μάργαρης Κωνσταντίνος
Όμποε: Θεοδωρόπουλος Ζανιώτης Γεώργιος
Κλαρινέτο: Κάρρας Φίλανδρος Μάριος
Φαγκότο: Σπυρόπουλος Ανδρέας
Κόρνο: Μιχαήλ Άγγελος
Τρομπέτα: Δαφνής Στέφανος Σπυρίδων
Τρομπόνι: Βέργης Σπυρίδων
Κρουστά: Παναγιωτοπούλου Αληθεινού βεατρίκη

Γιώργος Αραβίδης | διευθυντής ορχήστρας
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Πιάνο (Πτυχίο - Δίπλωμα Σολίστ), Ανώτερα Θεωρητικά (Ωδική-Αρμονία-Αντίστιξη-Φούγκα) στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών, ολοκληρώνοντας τις σπουδές του με Άριστα Παμψηφεί και Διάκριση. Αμέσως μετά συνέχισε με σπουδές Διεύθυνσης Ορχήστρας στην École Normale Superieure de Musique de Paris στη Γαλλία, στη τάξη του καθηγητή-Μαέστρου Dominique Ruits, απ’ όπου αποφοίτησε με την Πρώτη Διάκριση. Κατόπιν έγινε δεκτός και μαθήτευσε στα Master Classes Διεύθυνσης Ορχήστρας των Richard Schumacher στην Ελβετία, Yuri Simonov στην Ουγγαρία και Διεύθυνσης Χορωδίας με τον Peter Erdei στην Ουγγαρία. Έλαβε επίσης μέρος με επιτυχία στον 16ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό Διεύθυνσης Ορχήστρας στο Lugano της Ελβετίας. Ολοκλήρωσε τον σεμιναριακό κύκλο των μουσικοπαιδαγωγικών συστημάτων Carl Orff στην Αυστρία (Universitat Mozarteum Salzburg Orff Institut) και Zoltan Kodaly στην Ουγγαρία (Kodaly Pedagogigal Institut of Music).
Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στο Παρίσι διευθύνοντας και ηχογραφώντας παράλληλα έργα νέων Γάλλων συνθετών, σε πρώτη εκτέλεση, με μουσική μπαλέτου και κινηματογράφου. Στο εξωτερικό έχει διευθύνει την Συμφωνική Ορχήστρα Βόρειας Ουγγαρίας, την Κρατική Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου και την Ιταλική Ορχήστρα Giovanni Partenopea. Στην Ελλάδα διηύθυνε για πρώτη φορά σε ηλικία 26 ετών την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης. Από τότε μέχρι σήμερα έχει διευθύνει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηνών, την Ορχήστρα Δωματίου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, τη Συμφωνική Ορχήστρα Βόλου κ.α.
Έχει ηχογραφήσει για το Γ΄ Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και έχει συνεργαστεί σε παραγωγές του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης και στο Ηρώδειο.
Από το 1995 συνεργάζεται τακτικά με την Εθνική Λυρική Σκηνή και έχει διδάξει στο εργαστήριο Όπερας της ΕΛΣ, του οποίου διηύθυνε παραστάσεις. Από το 1994 διετέλεσε μόνιμος Αρχιμουσικός της Όπερας Δωματίου Αθηνών, ενώ παράλληλα ίδρυσε την Πρότυπη Ορχήστρα Δωματίου Αθηνών. Το 2005 ίδρυσε την Ορχήστρα Sinfonietta Αθηνών, με την οποία έχει δώσει αρκετές συναυλίες στην Αθήνα και ολόκληρη την Ελλάδα. Ασχολείται με τη Σύνθεση και έχει διατελέσει μέλος εξεταστικής επιτροπής του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών και άλλων Πανελληνίων μουσικών διαγωνισμών.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ορχήστρας Ωδείων, με την οποία συνεργάστηκε για 4 χρόνια (1992-1996). Από το 2003 μέχρι το 2018 διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Ωδείου. Από το 2013 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Μουσικοεκπαιδευτικού Ιδρύματος Future Academy of Arts της Κύπρου. Από τον Ιούνιο του 2020 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής και μαέστρος της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ.

Χορωδιακό Σύνολο Ηρακλείου
Το Χορωδιακό Σύνολο Ηρακλείου είναι η πρώτη και μοναδική ως τώρα χορωδία της Κρήτης που λειτούργησε σε επαγγελματική βάση. Συστάθηκε το φθινόπωρο του 2021 για τις ανάγκες των παραγωγών του Πολιτιστικού Συνεδριακού Κέντρου Ηρακλείου, αλλά όχι αποκλειστικά γι’ αυτές. Στη σύστασή της βοήθησαν σημαντικά οι καθηγητές φωνητικής Νεκταρία Λαουμτζή, Λένα Χατζηγεωργίου, Γιάννης Ιδομενέως και Αμάντα Κριτσωτάκη. Η πρώτη παραγωγή που συμμετείχε το χορωδιακό σύνολο ήταν στην όπερα Ιδομενέας του Μότσαρτ που παρουσιάστηκε στο ΠΣΚΗ τον Νοέμβριο του 2021 υπό την διδασκαλία του Γιάννη Κιαγιαδάκη. Τα μέλη του Συνόλου δεν είναι σταθερά, καθώς οι ανάγκες των διαφόρων παραγωγών είναι διαφορετικές, υπάρχει όμως ένας βασικός κορμός. Αποτελείται από επαγγελματίες μουσικούς, καθηγητές φωνητικής, νέους που πρόσφατα ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους στο τραγούδι ή που σπουδάζουν σε ανώτερες τάξεις, διευθυντές χορωδιών και χορωδούς με πολύχρονη χορωδιακή εμπειρία. Όλοι ζουν και εργάζονται στην Κρήτη.
ΧΟΡΩΔΙΑΚΟ ΣΥΝΟΛΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Soprani

Αγγελάκη Ειρήνη
Βιτώρου Μαριέλλα
Νικιτίνα Ιουλία
Περτσελάκη Μαρία
Mezzo Soprani
Βουτουφιανάκη Στέλλα
Μιχούδη Δέσποινα
Χατζηγεωργίου Λένα
Ψαρουδάκη Ευγενία
Tenori
Κατσιγρής Θεόδωρος
Κουσαθανας Ορέστης
Κωνσταντινομανωλάκης Σταύρος
Μανουσάκης Γιώργος
Bassi
Λαδάκης Νικήτας
Μαυρομάτης Γιάννης
Στιβακτάκης Μανώλης
Στρατάκης Γιώργος
Διευθυντής Χορωδίας
Κιαγιαδάκης Γιάννης

Γιάννης Κιαγιαδάκης | διευθυντής χορωδίας
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο. Σπούδασε πιάνο με την Αλίκη Βαρδιάμπαση, ανώτερα θεωρητικά με τους Μακρίδη, Ραυτόπουλο, Αδάμ, σύνθεση με τον Παπαδάτο και διεύθυνση χορωδίας και ορχήστρας με τους Κοντογεωργίου, Λογιάδη, Σεργίου και Γιανέλου. Έλαβε μαθήματα κιθάρας, κλαρινέτου, φωνητικής και θεάτρου.
Από το 1990 διευθύνει τη Μικτή Χορωδία Δήμου Ηρακλείου. Παράλληλα διηύθυνε τη Δημοτική Χορωδία Ρεθύμνου, τη Χορωδία Πανεπιστημίου Κρήτης και τις μπάντες των Δήμων Μοιρών και Ιεράπετρας, συνεργαζόμενος με διάφορα οργανικά και φωνητικά σύνολα όπως τις Αθηναϊκή Συμφωνική Ορχήστρα Νέων, Ορχήστρα και Χορωδία του Πανεπιστημίου Autonoma, Padova Classica, Ορχήστρα και Χορωδία του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και παρουσιάζοντας έργα δικά του και άλλων συνθετών, όπως τα Ρέκβιεμ και Missa Brevis του Μότσαρτ, Μεσσίας του Χέντελ, Gloria και Credo του Βιβάλντι, Jesu meine Freude του Μπαχ, Άξιον Εστί και Επιφάνεια Αβέρωφ του Θεοδωράκη, μέρη από Συμφωνίες, όπερες και ορατόρια. Το Νοέμβριο του 2021, μετά από ανάθεση του ΠΣΚΗ, διεύθυνε την πρώτη επαγγελματική χορωδία Κρήτης, διδάσκοντας τα χορωδιακά μέρη της όπερας Ιδομενέας του Μότσαρτ. Γράφει μουσική για μικρά σύνολα, ορχήστρα, χορωδία, θέατρο, μία όπερα και αρκετά τραγούδια, κάποια από τα οποία έχουν κυκλοφορήσει στην ελληνική δισκογραφία. Το 1996 απέσπασε το Α΄ βραβείο μουσικής σε θεατρικούς αγώνες για τη μουσική του στο έργο Νεφέλες του Αριστοφάνη. Εργάζεται ως καθηγητής και καλλιτεχνικός διευθυντής σε ωδεία και υπήρξε μέλος σε εκατοντάδες εξεταστικές επιτροπές κατατακτηρίων και απολυτηρίων εξετάσεων σε ωδεία της Κρήτης.

Πέτρος Γάλλιας | σκηνοθέτης
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σπούδασε χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και συμμετείχε σε σεμινάρια στο εξωτερικό. Είναι απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θέατρου.
Έχει χορογραφήσει ή και σκηνοθετήσει: 98 θεατρικά έργα, 42 όπερες και οπερέτες, 38 χοροθεατρικά έργα, μεταξύ άλλων, για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, το Εθνικό Θέατρο, την Εθνική Λυρική Σκηνή, την Όπερα Δωμάτιου Αθηνών, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κέρκυρας, Κρήτης, Βόλου και Λαμίας, την Παιδική Σκηνή της Κάρμεν Ρουγγέρη, την Fujiwara Opera του Τόκιο και το Εθνικό Θέατρο της Πράγας (Národní Divadlo). Το 1993 ίδρυσε το Χοροθέατρο Ήρος Άγγελος.
Από το 1997 διδάσκει σε σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σε Πανεπιστήμια, Θέατρα και Ωδεία, ελεύθερα ή ενταγμένα σε ευρωπαϊκά προγράμματα. Από το 2016 είναι διδάσκων στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Δραματική Τέχνη και Παραστατικές Τέχνες στην Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Είναι μέλος και από το 2011 πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος του Διεθνούς Συμβουλίου Χορού CID της UNESCO. Είναι ιδρυτικό μέλος και από το 2002 έως το 2017, ήταν πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων. Από το 2012 έως το 2015 ήταν Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας.

Αντώνης Κορωναίος | τενόρος
Έλληνας που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε πιάνο, θεωρητικά και μονωδία με τους Κρίλοβιτς, Βουτσίνο και Πασχάλη. Συνέχισε στην Ιταλία υπό τους Ρέσνικ και Ματτεούτσι. Πρωταγωνίστησε σε όπερες της ΕΛΣ, όπως Ο κουρέας της Σεβίλλης, Άννα Μπολένα, Η Ιταλίδα στο Αλγέρι, Σταχτοπούτα, Μαγικός αυλός, Ριγκολέττο, Τραβιάτα, Ναμπούκκο, Ελιξίριο του έρωτα κ.ά. και σε Βιέννη, Βερολίνο, Μόναχο, Λοζάνη, Ζυρίχη, Γενεύη, Ρώμη, Φλωρεντία, Τρεβίζο, Κατάνια, Τόκιο, Γιοκοχάμα, Μόσχα, Αγία Πετρούπολη κ.ά., ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους σε όπερες όπως Ριγκολέττο, Σταχτοπούτα, Ιταλίδα στο Αλγέρι, Φάλσταφ, Ταξίδι στη Ρεμς, Τανκρέντι, Ντον Πασκουάλε, Σονάμπουλα, Τούρκος στην Ιταλία, Μαγικός αυλός, Έτσι κάνουν όλες κ.ά. Έχει συμπράξει με ορχήστρες όπως Κρατική Αθηνών, Κρατική Θεσσαλονίκης, ΕΡΤ, Δημοτική Αθηνών κ.ά., σε έργα όπως Ρέκβιεμ του Μότσαρτ, Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν, Μικρή Λειτουργία του Ροσσίνι, Κατά Ματθαίον Πάθη και Λειτουργίες του Μπαχ, Σούμπερτ κ.ά. Έλαβε πρώτο βραβείο στον Διεθνή Διαγωνισμό Τζουζέπε ντι Στέφανο και βραβείο στον διαγωνισμό European Union Opera. Υπήρξε μόνιμο στέλεχος της Γερμανικής Όπερας του Ρήνου. Έχει ηχογραφήσει τα Αναγέννηση του Μαρκόπουλου, Ελένη του Μικρούτσικου, Holy Moments, Ερωτόκριτος και Αρετή του Μαρκόπουλου, Οreste του Χέντελ, Απόψε την κιθάρα μου με την Ένωση Επτανησίων Ελλάδος και το έντεχνο τραγούδι των Επτανήσων σε συνεργασία με το Ιόνιο Πανεπιστήμιο.

Μαρία Κόκκα | υψίφωνος
Έχει εμφανιστεί επανειλημμένως στην Εθνική Λυρική Σκηνή και σε λυρικά θέατρα της Ευρώπης, ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους σε όπερες, οπερέτες, μιούζικαλ, μοντέρνες όπερες και ορατόρια. Ενδεικτικά αναφέρονται οι συμμετοχές της σε έργα, όπως Λα Μποέμ του Τζάκομο Πουτσίνι, Ο μαγικός αυλός και Ο Ντον Τζοβάνι του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, Λα Τραβιάτα του Τζουζέπε Βέρντι, Οι παλιάτσοι του Ρουτζέρο Λεονκαβάλο, Κάρμεν του Ζορζ Μπιζέ, Ιλ καπέλο ντι πάλια ντι Φιρέντσε του Νίνο Ρότα, Η νυχτερίδα του Γιόχαν Στράους, Χώρα μειδιάματος του Φραντς Λέχαρ, Λο Σπετσιάλε του Γιόζεφ Χάιδν, Οι Κυρίες της αγοράς και Ορφέας στον Άδη του Ζακ Όφενμπαχ, Καντίντ του Λέοναρντ Μπερνστάιν, Θέλω να δω τον Πάπα και Ο Βαφτιστικός του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, Ο Φρόιντ κι εκείνη του Ιωσήφ Βαλέτ, Ντερ Άνγκελ άουφ ντεμ Σιφ του Ντέτλεφ Γκλάνερτ, Ανθρώπινη φωνή του Φρανσίς Πουλένκ, Ρέκβιεμ του Νίκου Βασιλείου, Μεσσίας του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ, Στάμπατ Μάτερ του Τζοβάνι Μπατίστα Περγκολέζι, Εξουλτάτε Γιουμπιλάτε του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, το Ορατόριο των Χριστουγέννων του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Η δραστηριότητά της στο εξωτερικό ξεκίνησε με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Μανόν του Ζυλ Εμίλ Φρεντερίκ Μασενέ, που τραγούδησε στην Όπερα της Ανατολικής Σαξονίας στη Γερμανία, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Ακολούθησαν συνεργασίες και εμφανίσεις με σημαντικούς ρόλους, όπως η Σονάμπουλα του Βιτσέντζο Μπελίνι, η Λέιλα από τους Αλιείς μαργαριταριών του Ζορζ Μπιζέ, η Αντίνα από το Ελιξίριο του έρωτα και η Νορίνα από το Ντον Πασκουάλε του Γκαετάνο Ντονιτσέτι, η Λαουρέτα από το Τζάνι Σκίκι του Τζάκομο Πουτσίνι, καθώς και πολλές συναυλίες με έργα bel canto, που πραγματοποίησε στη Γερμανία, την Τσεχία και την Πολωνία.
Υπό την καθοδήγηση της μεσοφώνου Γιολάντα ντι Τάσσο, της απονεμήθηκε δίπλωμα Μονωδίας (Άριστα, Α΄ Βραβείο και Διάκριση), ενώ παράλληλα τελειοποίησε τις σπουδές της στο πιάνο και τα ανώτερα θεωρητικά της μουσικής. Συνέχισε τις σπουδές της στο τραγούδι δίπλα στον διάσημο βαρύτονο Τζον Μοδινό. Έχει συμμετάσχει σε κινηματογραφικές, δισκογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, με κορυφαία τη συνεργασία της με τον διάσημο πολωνό συνθέτη Ζμπίνιεβ Πράισνερ. Συνεργάστηκε με το Αμερικανικό Κολέγιο ως ειδική καθηγήτρια στον τομέα τεχνικής του τραγουδιού και της φωνητικής εξάσκησης (vocal coaching), καθώς και ως Διευθύντρια της Χορωδίας του Deree College και του Pierce. Υπήρξε στέλεχος του Τμήματος Προγραμματισμού και Υλοποίησης των Καλλιτεχνικών Γεγονότων του Αμερικανικού Κολεγίου. Δίδαξε τραγούδι στη Σχολή Musical για παιδιά ηλικίας 4-16 ετών (Stage Coach). Από το 2016 διδάσκει μονωδία στο Ελληνικό Ωδείο.
Τις σπουδές της συμπληρώνουν το πτυχίο Στατιστικής (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) και το Master of Business Administration (με σημαντική εργασία πάνω στην Επιχειρησιακή Έρευνα). Κατέχει δύο διπλώματα Ευρεσιτεχνίας. Έχει εργαστεί στο Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων στο Τμήμα Μελετών.

Ελένη Δάβου | μεσόφωνος
Γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών απ’ όπου έλαβε δίπλωμα πιάνου με άριστα και Α’ βραβείο (καθ. Μπ. Μπαρζούκα-Γαιτάνου) και δίπλωμα Μονωδίας με άριστα (καθ. Σόνια Καραμανιάν). Μελέτησε τραγούδι με τον βαθύφωνο Φρ. Βουτσίνο και την Δ. Καλαφάτη. Συνεχίζει με τον κορυφαίο τενόρο Αντώνη Κορωναίο. Παρακολούθησε σεμινάρια με τους Ρ. Μίλλερ, Ρ. Κνολλ, Κρίστα Λούντβιχ, Κ. Μάιερ στο τραγούδι και στο πιάνο με τον Σεργκέι Ντορένσκι, Μπ. Σκάντα, Μ. Τιρίμο, Δ. Ευνουχίδου.
Από το 1996 συνεργάζεται ως σολίστ με την Εθνική Λυρική Σκηνή σε όπερες και οπερέτες (Μαγικός αυλός, Νόρμα, Αριάδνη στη Νάξο, Χένσελ και Γκρέτελ, Σταχτοπούτα, Νίξον στην Κίνα, Μνηστή του Τσάρου, Ο τσάρος φωτογραφίζεται, Παριζιάνικη ζωή, Φεντόρα, Εύθυμη χήρα, Ξέρξης, Απάχηδες των Αθηνών, Μαντάμ Μπατερφλάι, Θυμήσου εκείνα τα χρόνια, Μικρόβιο του έρωτα, Κουρέας της Σεβίλλης, Φόνισσα, Ριγκολέττο κ.ά.). Έχει συμπράξει με την Ορχήστρα Δωματίου της ΕΛΣ, με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθήνας, τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, τη Συμφωνική Μαντολινάτα Ελλάδος του μαέστρου Παναγή Μπαρμπάτη, το Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής Πάτμου, το Φεστιβάλ Αιγαίου (Ριγκολέττο), με το Αμφι-Θέατρο του Σπ. Ευαγγελάτου (μουσική διδασκαλία στον Ίωνα του Ευριπίδη και στην Ερωφίλη του Χορτάτζη), με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών.
Διδάσκει πιάνο και μονωδία στο Εθνικό Ωδείο, παράρτημα Πειραιά.

Ειρήνη Καράγιαννη | μεσόφωνος
Η Ειρήνη Καράγιαννη γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς καλλιτέχνες. Σπούδασε τραγούδι στο Athenaeum και στο «Εθνικό Ωδείο», και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με υποτροφία των ιδρυμάτων «Α. Ωνάσης» και «Μαρία Κάλλας», συνέχισε τις σπουδές της στο “Consercatorio di musica di S.ta Cecilia” της Ρώμης, στη Βαρκελώνη με καθηγήτρια τη Victoria de los Angeles και στο Μιλάνο με τη Maria Luisa Cioni. Παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής και χορού στο Λονδίνο, ως μέλος του “Mayer Lissmann Opera Center”.
Στην Ελλάδα έκανε το ντεμπούτο της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ερμηνεύοντας την Ηλέκτρα στην όπερα του Γ. Κουρουπού «Πυλάδης». Έκτοτε εμφανίστηκε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους όπερας σε ένα ρεπερτόριο από την προκλασσική έως τη σύγχρονη εποχή, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, στο Φεστιβάλ Αθηνών, καθώς και σε έργα ελληνικής και ξένης οπερέτας, και μιούζικαλ. Έχει ερμηνεύσει και ηχογραφήσει πρώτες παγκόσμιες έργων ελλήνων συνθετών, καθώς και συμμετάσχει σε θεατρικές παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου.
Νικήτρια του Διεθνούς διαγωνισμού “G. di Stefano” το 1998 ερμηνεύει το ρόλο της Carmen στο Palermo και σε άλλες διεθνείς παραγωγές (Teatro dell’Opera di Roma – Therme di Caracalla, Teatro Romano di Fiesole, Teatro Greco di Taormina, Guangzhou Opera House, κ.α.). Ακολουθούν πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε όπερες του εξωτερικού: Olga – Eugene Onegin (Maggio Musicale Fiorentino), Rosina – Barbiere di Siviglia (A.S.LI.CO), Nicklausse – Les contes d’Hoffmann (The Israeli Opera of Tel Aviv), Octavian – Der Rosenkavalier (Teatro dell’ Opera di Roma), Giulietta - Les contes d’Hoffmann (Teatro alla Scala & Oper Frankfurt), Dulcinea – Don Quichotte (Teatro Comunale di Palermo), κ.α.
Σημαντικό χώρο στις εμφανίσεις της καταλαμβάνει το μπαρόκ με τους ρόλους Bradamante (Alcina), Carilda (Arianna in Creta), Cornelia (Giulio Cesare), Irene (Tamerlano), Amanzio (Giustino), Ottone (Incoronazione di Poppea), Ozias (Juditha Triumphans), Costanza (L’isola disabitata). Συμμετέχει σε οπερατικές ηχογραφήσεις της εταιρίας MDG: Arianna in Creta - Handel (CHOC prize – Le Monde de la musique magazine, Diapason 4 prize – Diapason magazine), Tamerlano - Handel (Echo Klassik 2008 prize), Alessandro Severo – Handel και Il Trionfo di Clelia – Gluck.
Παράλληλα έχει ασχοληθεί με την απόδοση και προσαρμογή λιμπρέτων όπερας στα ελληνικά για παραγωγές του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και του Φεστιβάλ Αθηνών.
Από το 2017 μέχρι το 2019 δίδαξε σολιστικό τραγούδι στην τεχνική και θεατρική του διάσταση στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Διδάσκει μονωδία στο ωδείο της Πολυφωνικής στην Πάτρα και στο ωδείο Ν. Μάντζαρος στην Αθήνα.

Επίσημος Χορηγός Αερομεταφορών: AEGEAN Airlines
Επίσημος Χορηγός Ακτοπλοϊκών Μεταφορών: Minoan Lines
Επίσημοι Χορηγοί Φιλοξενίας: Metaxa Hospitality Group | Karatarakis hotels & restaurants
Επίσημος Χορηγός Οδικών Μεταφορών: Union Coach Services
Επίσημος Χορηγός Εκπαίδευσης: ΙΕΚ ΑΚΜΗ
Χορηγός Μακιγιάζ: NYX
Χορηγός Επικοινωνίας: ΕΡΤ3 | ΕΡΤ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ | ΕΡΤ ΧΑΝΙΩΝ